Το «πόρισμα-κείμενο» Πολυβίου: Αποσιωπήσεις, Αντιφάσεις και Μεροληπτική διερεύνηση-αξιολόγηση

Η ανάλυση η οποία ακολουθεί αντιμετωπίζει το κείμενο του πορίσματος του κ. Πολυβίου σαν ένα έγγραφο το οποίο αξίζει να αναλυθεί για να ανιχνευτούν τα γεγονότα τα οποία οδήγησαν στην έκρηξη της 11^ης Ιουλίου, αλλά και για να διαφανεί η ρητορική του στα πλαίσια της γενικότερης θεαματικής παρουσίασης των γεγονότων από τα ΜΜΕ.

Τα ευρύτερα ζητήματα τα οποία τίθενται σε αυτό το πλαίσιο έχουν να κάνουν και με το πώς γίνεται αντιληπτή μια δημόσια έρευνα αλλά και για τον βαθμό στον οποίο ένα δημόσιο λειτούργημα μπορεί συμπλεύσει με ένα κατασκευασμένο θεαματικό κλίμα από τα ΜΜΕ αντί να λειτουργήσει αυτόνομα και μη-μεροληπτικά σύμφωνα με τους όρους ανάθεσης καθήκοντος….

Διαβάστε ολόκληρη την Έρευνα – Ανάλυση του Ανδρεα Παναγιώτου στο παρακάτω συνδεσμο

http://www.scribd.com/doc/71684507/Porisma-Polibiou

Δημοσιευση Εφημεριδας Πολιτης 26/10/2011 Σελ. 12

Αντιφάσεις και Αποσιωπήσεις στο Πόρισμα Πολυβίου

 

 Το πόρισμα του κ. Πολυβίου ήταν μια απόπειρα να επαναληφθούν τα ψέματα των ΜΜΕ με την εξής αντίφαση: ο κ. Πολυβίου είναι αναγκασμένος να παραθέτει τα στοιχεία, ενώ προσπαθεί να αναπαράγει τα ψέματα, και άρα οι αντιφάσεις του είναι έκδηλες. Η απόφασή του να εμφανιστεί στις τηλεοπτικές κάμερες  την ημέρα παράδοσης του πορίσματος, ήταν αποκαλυπτική των προθέσεών του να χρησιμοποιήσει τη θέση του για ένα είδος ιδιοτελούς αυτό-διαφήμισης.

1. Ποιος αποφάσισε για το Μαρί. Παρά τη σαφή καταγραφή του ότι η επιλογή του στρατοπέδου στο Μαρί έγινε από αξιωματικό, ο κ. Πολυβίου συντηρεί μια ασάφεια για την απόφαση. Θα ήθελε να κατηγορήσει τον Πρόεδρο και αφού δεν έχει τεκμήρια, προσπαθεί να αποφύγει τα τεκμήρια τα οποία καταγράφει.
2. Ποιοι δεν πήραν μέτρα μετά τις πρώτες εκρήξεις. Υπήρχε μια ολόκληρη εβδομάδα προειδοποίησης για την έκρηξη – από τις 4 Ιουλίου μέχρι τις 11. Και όμως σε αυτό το διάστημα κανένας αρμόδιος δεν φρόντισε καν να κάνει την αποψίλωση την όποια ζήτησε η πυροσβεστική. Ο κ. Πολυβίου καταγράφει ότι ,«καίγονταν χόρτα»  «γύρω» από το φορτίο πυρίτιδας και ότι αυτή η φωτιά ήταν η αίτια που δόθηκε «εντολή» να πάνε οι 3 στρατιώτες στο χώρο της έκρηξης. Και μετά σιωπά για τις ευθύνες. Είναι και η σιωπή ψέμα.
3. Η μη εκκένωση υπήρξε η μοιραία απόφαση για τους θανάτους. Ο κ. Πολυβίου καταγράφει τα γεγονότα τα όποια δείχνουν ότι δεν έγινε εκκένωση. Μάλιστα καταγράφει ότι έγινε το αντίθετο – κλήθηκαν μέσα στρατιώτες αντί να διαταχθεί να απομακρυνθούν. Υπάρχει αναφορά ότι ο ναύτης Μιλτιάδης Χριστοφόρου είπε ότι έπρεπε να πάνε λόγω «οδηγιών», ενώ ο πυροσβέστης Τταντής είπε ότι έπρεπε να πάνε γιατί «φωνάζουν οι μαστόροι». Και όμως ο κ. Πολυβίου δεν διερευνά τις ιεραρχικές στρατιωτικές ευθύνες.
4. Στέγαστρο. Από τα αποσπάσματα των εγγράφων τα όποια παραθέτει ο κ. Πολυβίου, είναι σαφές ότι ο αρχικός προγραμματισμός προνοούσε να γίνει στέγαστρο. Και όμως, παρά το ότι η μονάδα είχε κονδύλια για να προγραμματίζει έργα στη Βάση, εντούτοις δεν φαίνεται να ενδιαφερόταν κανείς για να φτιαχτεί το στέγαστρο. Και πάλιν ο κ. Πολυβίου αποφεύγει να διερευνήσει αυτή την παράλειψη. Ποιους προστατεύει ο κ. Πολύβιου;
5. Η ανάλυση που πήρε 5 μήνες. Ακόμα πιο χαρακτηριστικό για τις ευθύνες της στρατιωτικής δομής, είναι το γεγονός ότι ενώ είχε γίνει σύσκεψη τον Φεβρουάριο και πάρθηκε απόφαση να γίνει ανάλυση για να φανεί ο κίνδυνος από την αλλοίωση της πυρίτιδας, ο κ. Πολυβίου δεν θέτει καν το ερώτημα γιατί και πώς αποφασίστηκε να σταλεί το δείγμα στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να μείνει για 5 μήνες, χωρίς να γίνει η ανάλυση. Στο Κυπριακό Χημείο η ανάλυση θα γινόταν σε 3 μέρες. Αυτή η ανάλυση δεν έγινε ούτε μετά από τις 4 Ιουλίου. Ούτε για εδώ ψάχνει για ευθύνες ο κ. Πολυβίου. Σιωπά ύποπτα.
6. Οι ευθύνες της Βουλής. Ο κ. Πολυβίου θεωρεί  ότι ο Πρόεδρος έπρεπε να είχε υποψιαστεί τον κίνδυνο, επειδή σε κάποιο έγγραφο (για την απόφαση καταστροφής ή πώλησης του φορτίου), αναφερόταν η έκφραση «κάποιος κίνδυνος» τον Σεπτέμβριο του 2010 (10 μήνες πριν την έκρηξη). Σύμφωνα όμως με τις καταγραφές του, ο επικεφαλής της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής, είχε «μελετήσει» αναφορές οι οποίες μιλούσαν συγκεκριμένα για κίνδυνο «αλλοίωσης της πυρίτιδας» τον Μάρτιο του 2011  (5 μήνες πριν την έκρηξη). Η έκθεση της Γενικής Ελέγκτριας «διανέμεται σε όλα τα μέλη του Σώματος» και, άρα λ.χ., και στην Επιτροπή Άμυνας της Βουλής. Ήξεραν ή δεν ήξεραν από το 2009 πού είναι το Μαρί και ο σταθμός της ΑΗΚ; Όμως οι ευαισθησίες του κ. Πολυβίου ήταν σαφώς επιλεκτικές – και οι αποσιωπήσεις του αποκαλυπτικές.
7. Τα ψέματα για τις Δυτικές προσφορές. Όπως φαίνεται από τις αναφορές δεν υπήρχε προσφορά από Δυτικές χώρες για να παραλάβουν το φορτίο μετά την κατάσχεσή του. Καταγράφεται μάλιστα, ότι η Γαλλία αρνήθηκε λέγοντας ότι η Εθνική Φρουρά μπορούσε να το χειριστεί. Ο κ. Πολυβίου εδώ παραβλέπει το ότι υπήρξαν και προσφορές της Κυβέρνησης να πάει το φορτίο σε άλλη χώρα και την μη-θετική απάντηση του ΟΗΕ. Αυτά τα αποσιωπά για να συντηρεί τα ψέματα ότι υπήρχε αντιπαράθεση με τη Δύση.
8. Όταν λογοκρίνεται ακόμα και το Κυπριακό. Οι αναφορές του κ. Πολυβίου για τη Συρία, αποσιωπούν την πραγματικότητα – ότι η Συρία είχε ήδη σπάσει το εμπάργκο με τη βόρεια Κύπρο το 2006 σε ανάλογη περίπτωση και ότι απειλούσε να διευρύνει αυτήν την πολιτική. Ήταν ή δεν ήταν συνταγματική ευθύνη της Πολιτείας να εμποδίσει αυτήν την αρνητική εξέλιξη για την «πολιτειακή κυριαρχία»;

Συνέλευση των Παιδιών της Πλύστρας, 23/10/2011

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ – Για την Αξιοπρέπεια της Εργατικής Τάξης και την Ερμηνεία των Αποσπασμάτων

(κείμενο συζήτησης της Συνέλευσης των Παιδιών της Πλύστρας και

επεξήγησης του απαντητικού σχολίου προς την Εφημερίδα Πολίτης)

Για την Αξιοπρέπεια της Εργατικής Τάξης και την Ερμηνεία των Αποσπασμάτων

Αγαπητέ/ή Θέμις,

Στην τελευταία Συνέλευση των Παιδιών της Πλύστρας διαβάσαμε το σχόλιο σας, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου. Για λόγους προσωπικής σας ενημέρωσης και επεξήγησης των θέσεων μας, σας επισυνάπτουμε τα βασικά σημεία της συζήτησης μας.

Η επίσημη απάντηση μας προς το σχόλιο σας αποστέλλεται ξεχωριστά, υπό τη μορφή ενός σύντομου κειμένου προς δημοσίευση:

Όταν μια φράση αφαιρεθεί από το συγκεκριμένο κείμενο η το συνολικό έργο στο οποίο περιλαμβάνεται και ανήκει, τότε αποκτά νέο περιεχόμενο και νέο νόημα στο νέο ερμηνευτικό πλαίσιο, στο οποίο μεταφέρεται και τοποθετείται. Όταν π.χ. η Coca-Cola έβαλε την εικόνα του Lenin δίπλα από ένα μπουκάλι του αναψυκτικού της, με το σύνθημα «It’s the real thing – Lenin», προφανώς δεν απέδιδε την άποψη του επαναστάτη Λένιν για τον καταναλωτισμό, αλλά η διαφήμιση σαν πολιτισμικό σύμβολο εξέφραζε το φαινόμενο της εμπορευματοποίησης στον ύστερο καπιταλισμό, μέσω της μετατροπής των πάντων σε free floating signifiers.

Ανάλογα, λειτουργεί και η φράση «να φοβάσαι τον γιο της πλύστρας», η οποία αναγραφόταν σε πλακάτ / πανό που υψώθηκε / αναρτήθηκε έξω από το προεδρικό μέγαρο τον Ιούλη, κατά τις πρώτες διαμαρτυρίες των αντιπάλων του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σαν φράση, εκφράζει μία ρητορική, η οποία αναπτύσσεται στα έργα των υποστηρικτών της ιεραρχικής κοινωνικής δομής και προέρχεται από την αστική – συντηρητική και φιλελεύθερη – ιδεολογία. Στη βάση αυτής της ρητορικής, βρίσκεται η αντίληψη ότι τα συνειδητοποιημένα λαϊκά στρώματα είναι «επικίνδυνα» και ότι «η κοινωνία χρειάζεται ηγέτες» από συγκεκριμένες – «ανώτερες και ευγενείς» – τάξεις, ηγέτες οι οποίοι πρέπει να είναι φορείς πεποιθήσεων και εκφραστές αντιλήψεων που να ταυτίζονται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

 

Ευρύτερα, ένα τέτοιο σύνθημα-ατάκα μπορεί να το ακούσουμε στην εποχή μας από οποιονδήποτε υποστηρικτή συντηρητικών, εθνικιστικών, ρατσιστικών ή/και (νέο)φιλελεύθερων αντιλήψεων και απόψεων: «να φοβάσαι τον αριστερό» θα έλεγε ο πρώτος · «να φοβάσαι τον νεοκύπριο» θα έλεγε ο δεύτερος · «να φοβάσαι τον διαφορετικό» θα έλεγε ο τρίτος · «να φοβάσαι τον εργάτη (γιο της πλύστρας)» θα έλεγε ο τελευταίος. Αναγκαστικά, λοιπόν, η ερμηνεία και το νόημα θα πρέπει να εξαχθούν από το πλαίσιο στο οποίο τοποθετήθηκε το σύνθημα-ατάκα.

 

Στο συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, πριν τις 19 Ιουλίου, προωθείτο μία εκστρατεία μίσους, η οποία δεν έφερε μόνο τις ευλογίες της εκκλησίας (βλ. ευρύτερη στάση του αρχιεπισκόπου πριν από την έκρηξη στο Μαρί), τις αντιλήψεις του στρατού (βλ. απαγγελία στρατιωτικών ύμνων, αναφώνηση μιλιταριστικών συνθημάτων και λογοκρισία των ευθυνών του στρατού), τις οργανώσεις της ακροδεξιάς (βλ. συμμετοχή νεοφασιστικών κινήσεων και νεορατσιστικών οργανώσεων) και τη συμπαράσταση του κεφαλαίου (βλ. υποστήριξη μεγάλων επιχειρηματικών κύκλων και προώθηση των συμφερόντων των μεγαλομετόχων των τραπεζών και των μεγαλοεπενδυτών του χρηματιστηρίου), αλλά απολάμβανε επίσης και την ενεργή βοήθεια των ΜΜΕ.

 

Στο συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, επιδιώχθηκε ακόμη και η απαγόρευση μίας εκδήλωσης, η οποία μπορεί να είχε θεσμικό χαρακτήρα, αλλά ταυτόχρονα είχε και λαϊκή βάση. Στη συγκεκριμένη εκδήλωση δεν πήγαιναν μόνο κομματικά στελέχη του ΑΚΕΛ για να στηρίξουν τον τέως γενικό γραμματέα του κόμματος τους. Στη συγκεκριμένη εκδήλωση πήγαιναν επίσης απλά μέλη της εργατικής παράταξης, οι οποίοι είναι φορείς μίας ταξικής συνείδησης μέσα από την ιδεολογικό-πολιτική τους θέση, συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι της κυπριακής αριστεράς για να στηρίξουν τον πρόεδρο που εξέλεξαν και γενικότερα ενεργοί πολίτες που ένιωσαν να τους θυμίζει κάτι έντονα αρνητικό από τα παλιά η υστερία που καλλιεργούσαν μερικοί μετά την έκρηξη στο Μαρί. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, η κατεύθυνση – άρα προφανώς και η πρόσληψη – του συγκεκριμένου συνθήματος είναι εξόφθαλμα ταξική.

Τέλος, η εισήγηση ότι θα μπορούσε να ερμηνευτεί από την οπτική της «μνησικακίας» και της «εμμονής», εισάγει ένα ενδιαφέρον προβληματισμό νιτσεϊκού χαρακτήρα στην ανάγνωση του αποσπάσματος. Με βάση αυτήν την ερμηνευτική οπτική, η μνησικακία είναι προϊόν της «ηθικής του δούλου»: του ατόμου το οποίο δεν τολμά να αμφισβητήσει την ιεραρχική δομή και την ταξική υποταγή, να αποκτήσει δηλαδή ταξική-ιστορική συνείδηση, συνεπώς καταλήγει να μισά και να εκφράζει αυτά τα οποία δεν τόλμησε να διεκδικήσει και να αποκτήσει.

Σε αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο, όποιος προέβαλλε το σύνθημα-ατάκα μπορεί να είναι εκφραστής αυτής ακριβώς της μνησικακίας: η ταξική συνείδηση σαν πολιτική πρακτική ήταν υπό επίθεση εκείνες τις μέρες και το σύνθημα-ατάκα παρέπεμπε στην αντίληψη-άποψη ότι οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης («οι γιοι της πλύστρας») είναι «επικίνδυνοι» και «δεν πρέπει να βρίσκονται στο προεδρικό», γι’ αυτό «πρέπει να παραιτηθούν» και «να πάνε σπίτια τους».

 

Έτσι, λοιπόν, αφού το απόσπασμα αποκτά το νόημα ενός συγκεκριμένου ερμηνευτικού πλαισίου, ίσως και τα απωθημένα να αποκαλύπτονται ταυτόχρονα από την ιστορική – κοινωνική, οικονομική και πολιτική – συγκυρία.

 

Συνέλευση των Παιδιών της Πλύστρας

Υ.Γ.

Θα εκτιμούσαμε, αν μπορούσατε να μας αποστείλετε σαν απάντηση την ακριβή αναφορά στο έργο του Λένιν. Υπάρχει μία ενδιαφέρουσα συζήτηση στο εσωτερικό της Συνέλευσης των Παιδιών της Πλύστρας για τη σχέση Λένιν και Νίτσε, οπότε η πηγή θα συνέβαλε στην επίλυση ενός κατά πολύ σοβαρότερου ζητήματος, σε σχέση με τα απωθημένα και τις εμμονές του οποιουδήποτε υποκινούσε, ανέμιζε ή / και μετέδιδε τότε το σύνθημα-ατάκα του ταξικού μίσους, το οποίο στρέφεται ενάντια στην τάξη των δημιουργών του πλούτου, δηλαδή των εργαζομένων, και της διεκδίκησης πολιτικής πράξης εκ μέρους τους.

Κειμενο Προς “κ.Θεμη” και εφημερίδα Πολιτης

Αγαπητέ/ή Θέμις,

Επιθυμούμε να προβούμε σε δύο σύντομα σχόλια, σχετικά με την αναφορά σου στη Συνέλευση των Παιδιών της Πλύστρας, η οποία δημοσιεύτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου.

1. Κάθε απόσπασμα λειτουργεί στο πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται. Μια διαφήμιση της Coca-Cola με την εικόνα του Λένιν και τη φράση «It’s the real thing – Lenin» σαφώς παραπέμπει αλλού, από την ίδια φράση σε κάποιο βιβλίο δικό του. Η φράση «να φοβάσαι τον γιο της πλύστρας» που εμφανίστηκε τον Ιούλιο του 2011 εξέφραζε, στο πλαίσιο στο οποίο αναρτήθηκε, ένα σύνθημα ταξικού μίσους για τον απόγονο της εργατικής τάξης, το «κτιστούιν», που είχε πάρει τη «θέση» την οποία μερικοί [οι οποίοι πλαισίωναν το σύνθημα] θεωρούσαν σαν αυτονόητα ταξικά-κληρονομικά δική τους.
2. Η ερμηνεία την οποία εισηγείστε με την παραπομπή στην έννοια της μνησικακίας, θυμίζει περισσότερο Νίτσε παρά Λένιν. Σε αυτό το πλαίσιο, η φράση μπορεί να έκφραζε και ένα είδος «ηθικής του δούλου» για όποιον κρατούσε το πλακάτ: η μνησικακία, σύμφωνα με τον Νίτσε, πηγάζει από την αδυναμία κάποιων να αμφισβητήσουν την ιεραρχική [ταξική θα έλεγε ο Λένιν] υποταγή – και άρα μισούν ότι φαίνεται να εκφράζει αυτό το οποίο εκείνοι δεν τόλμησαν να είναι και να διεκδικήσουν. Στην προκειμένη περίπτωση, η μνησικακία του πλακάτ κατευθυνόταν στην ταξική ιστορική συνείδηση η οποία βρισκόταν υπό επίθεση εκείνες τις μέρες.

 

Συνέλευση των Παιδιών της Πλύστρας

Σχόλια της εφημεριδας Πολίτης για τα Παιδιά της Πλύστρας

Πολίτης, Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2011, σελ. 12

Διαβάζοντας…

Ο κοινωνιολόγος Ανδρέας Παναγιώτου (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Frederick) υπέγραψε μια μελέτη για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ μετά την τραγωδία στο Μαρί. Στη 45 σελίδων εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη του, δέκα σελίδες περιγράφουν τη μεθοδολογία του, η οποία ωστόσο δεν περιγράφει τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται τα κείμενα που καθοδηγούν το συμπέρασμα της μελέτης. Αυτά για την ώρα, και θα επανέλθουμε όσον αφορά στον “μεροληπτικό Πολίτη”.

Μικρός Πολίτης

Πολίτης, Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2011, σελ. 13

Ταξική μνησικακία

Τα παιδιά της πλύστρας, η ομάδα στο διαδίκτυο που θέτει εννιά ερωτήματα (τα περισσότερα εύλογα, μερικά όμως εξόφθαλμα παράλογα) για την κατά τη γνώμη τους μεροληπτική ειδησεογραφική κάλυψη της τραγωδίας στο Μαρί, πήραν το όνομα τους, όπως γράφουν, επειδή το σύνθημα ήταν ολοφάνερα ταξικά ρατσιστικό. Υπάρχει όμως και μια άλλη ανάγνωση του μηνύματος, το οποίο αποδίδεται στον ηγέτη της ρωσικής επανάστασης Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν. Το πλήρες μήνυμα του Λένιν ήταν: “Μην τον φοβάσαι τον πλούσιο. Τον γιό της πλύστρας να φοβάσαι”. Διατηρώντας άγνοια για το συγκείμενο, στο οποίο εκφράστηκε ο Ρώσος επαναστάτης, αλλά, έχοντας μια κάποια εικόνα για το συγκείμενο χρήσης του ίδιου μηνύματος στον κυπριακό Ιούλιο του 2011, δικαιούμαι να σκεφτώ ότι ο φόβος ενώπιον του γιου της πλύστρας (που πια έχει γίνει μεγάλος και τρανός) δεν έχει ταξικά ρατσιστικά κίνητρα, αλλά μόνο τη συστολή των διοικούμενων όποτε διοικούνται από μια μνησίκακη και εμμονοληπτική διοίκηση.

ΘΕΜΙΣ

Τα ΜΜΕ και οι προσπάθειες χειραγώγησης της κοινήςγνώμης μετά από την έκρηξη στο Μαρί

ΚΑΤΕΒAΣΤΕ, ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ  Ή ΔΙΑΒΑΣΤΕ ONLINE ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ 

Τα ΜΜΕ και οι προσπάθειες χειραγώγησης της κοινήςγνώμης μετά από την έκρηξη στο Μαρί

καντε click στο πιο κάτω συνδεσμo

http://www.scribd.com/doc/70387257/MME-MARI

9 + 1 Ψέματα των ΜΜΕ – Για τις προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ

Σήμερα η Δημοκρατία κινδυνεύει από τη χειραγώγηση της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Η δημοκρατική κοινωνική αυτοάμυνα απέναντι στο ψέμα και το κλίμα υστερίας, είναι η άρνηση αποδοχής της λογοκρισίας και η διεύρυνση της ισομερούς δημοκρατικής πληροφόρησης. Οι προσπάθειες για υπονόμευσή της από το εσωτερικό, οδήγησαν άλλωστε, στις τραγωδίες της περιόδου 1960-74.
Ιδού μέρος από τα έργα των ΜΜΕ το περασμένο καλοκαίρι.
Είπαν και δεν ήταν:
1.«Ο Χριστόφιας έφερε το φορτίο.» Το φορτίο υποχρεώθηκε να το πάρει η Κυπριακή Δημοκρατία μετά από εκβιασμό των ΗΠΑ, όπως καταγράφεται στα Wikileaks.
2.«Κρατήσαμε το φορτίο ενώ μπορούσαμε να το είχαμε δώσει στον ΟΗΕ». Σύμφωνα με τα στοιχεία των Wikileaks, η Κυπριακή Δημοκρατία εισηγήθηκε να πάρει το φορτίο ο ΟΗΕ, να σταλεί στο Λίβανο, τη Μάλτα ή να το παραλάβει πλοίο με τη σημαία του ΟΗΕ. Καμιά εισήγηση δεν μπόρεσε να γίνει ομόφωνα αποδεκτή από το Συμβούλιο Ασφαλείας.
3.«Πρότειναν να το πάρουν οι Γερμανοί και δεν δεχτήκαμε». Ο γερμανός πρέσβης και το γερμανικό υπουργείο εξωτερικών το διέψευσαν με απαντήσεις σε ερωτήσεις δημοσιογράφων τον Ιούλιο.
4.«Είναι μια τραγωδία ανάλογη του ’74». Το 1974 υπήρχαν 4-5000 νεκροί ε/κ – ενώ τώρα 13. Το 1974 καταλήφθηκε το 36% της Κύπρου. Το μόνο κοινό ήταν το ότι και το 1974 και το 2011 η τραγωδία ξεκίνησε από το στρατό.
5.«Το κόστος θα φτάσει τα δισεκατομμύρια και οι αυξήσεις στο ρεύμα θα είναι 25% μέχρι και 40%». Τελικά το κόστος επιδιόρθωσης για την ΑΗΚ υπολογίζεται ότι δεν θα ξεπεράσει τα 300 εκατομμύρια και η αύξηση στο ρεύμα ήταν κάτω από 7%.
6.«Η διαταγή εκκένωσης αποδείχτηκε σωτήρια». Δεν διατάχθηκε εκκένωση – αν διατασσόταν δεν θα υπήρχαν θύματα.
7.«Όλοι καταλάβαιναν τον κίνδυνο αλλά ο Πρόεδρος δεν δεχόταν να καταστραφούν». Στην εθνική φρουρά δεν υπήρχε εκτίμηση ή στοιχειώδης κατανόηση των κινδύνων, όπως φάνηκε από τη συμπεριφορά των αρμοδίων από τις 4 μέχρι τις 11 Ιουλίου 2011, όταν έγιναν συσκέψεις για τις πρώτες εκρήξεις και όλοι πήγαν στα σπίτια τους χωρίς καν να στείλουν τις αναφορές στους αρμόδιους.
8.«Η αστυνομία και ο «μηχανισμός του ΑΚΕΛ» εμπόδισε την πορεία ενάντια στην εξοχική κατοικία του Δ. Χριστόφια». Λογοκρίθηκε ότι, τα 7 κοινοτικά συμβούλια χωριών της περιοχής έκαναν έκκληση να ακυρωθεί η πορεία και ότι τα άτομα που είχαν μαζευτεί για να εμποδίσουν την είσοδο της πορείας στην κοινότητα, ήταν κάτοικοι του χωριού.
9.«Καλοπιάναμε χωρίς λόγο τη Συρία». Η Συρία είχε ήδη σπάσει το εμπάργκο με τα κατεχόμενα ,με τη δρομολόγηση πλοίου από τη Λατάκεια προς το Βαρώσι, μετά την κατάσχεση ενός άλλου φορτίου το 2006. Το 2009 απειλούσε με αναγνώριση. Όποιος δεν ενδιαφέρεται για την αναγνώριση των κατεχομένων να το πει δημόσια και να αναλάβει και την ευθύνη.
+ 1: Ερωτήσεις που δεν διατυπώθηκαν ή Τα μυστήρια των ειδικών του στρατού:
Πώς ξεκινά μια φωτιά η ώρα 4 το πρωί από πυρίτιδα που δεν αναφλέγεται; Αρχικά η θέση ήταν ότι οι ειδικοί του στρατού είπαν ότι δεν αναφλέγεται η πυρίτιδα. Μετά βρέθηκαν άλλοι ειδικοί με άλλη άποψη μετά την έκρηξη. Όταν το Φεβρουάριο του 2011 τα υπουργεία άμυνας και εξωτερικών αποφάσισαν να αναλυθεί η πυρίτιδα, οι διαδικασίες της εθνικής φρουράς προνοούσαν να πάει στην Ελλάδα, από όπου θα ερχόταν απάντηση σε 5 μήνες. Κανένας δεν ρώτησε γιατί. Στο κυπριακό χημείο η ανάλυση θα γινόταν σε λίγες μέρες.

Κάποιοι, προφανώς, δεν θέλουν να ακούσουν τη λέξη «σύστημα», γιατί φοβούνται την αλήθεια. Και τα ΜΜΕ εκφράζουν επίσης τα συμφέροντα μερικών.
Το θέμα είναι ποιων και γιατί.

Συνέλευση των παιδιών της πλύστρας1

Υ.Γ. Έξω από το Προεδρικό, τον Ιούλιο, τις μέρες της υστερίας, υπήρχε το σύνθημα «Να φοβάσαι το γιο της πλύστρας». Ήταν εξόφθαλμος ο ταξικός ρατσισμός. Ανάλογη πρέπει να είναι και η απάντηση της ταξικής αξιοπρέπειας.